No lograrás lastimarme

Víctor Terán

No lograrás lastimarme.
No quebrantarás mi existencia.
Inmensa es la catedral de luz que me dejaste,
cálida y gozosa.

Aromaste mi existencia largo tiempo.
Me diste a conocer el paraíso
con la tibieza de tu cuerpo desnudo.
Aún tiemblan mis manos al recordar
tus carnosas nalgas.
Aún suspiran mis labios
por tus dos cántaros dulcísimos.

Con estos recuerdos ¿cómo sentirme lastimado?
¿Cómo, aun con tu abandono, aborrecerte?
Un mar de peces deslumbrantes me dejaste,
un mar de peces incesantes.

 

Qui zunihuarálu’ naa

Qui zunihuarálu’ naa.
Qui zaguza diou’ xquendanabane’.
Naro’ba yu’du’ biaani’ bisanaelu’ naa,
nanaadxi’ ne nayeche’.

Xadxípe’ bisindá’naxhilu’ bi stinne’,
xadxipe’ guleezalu’ naa lade ca za
ne xidxaa gudiládilu’.

Racaditi ru’ca naya’ guietenala’dxica’
beelaxiaa dxitaxa’nalu’.
Ricaala’dxiru’ guidiruaa’
runi guiropa’ rii dxiñabizu xi’dxu’.

Paraa chigunin’a guendarietenala’dxi’ naa ya’.
Paraa, neca zeú, gácananaladxe’ lii ya’.
Ti nisadó’ benda riaquibiaani’vbisananelu’naa,
ti nisadó’ benda caguite yeche’.

 

Víctor Terán, uno de los autores más importantes de la literatura zapoteca contemporánea, nació en Juchitán, Oaxaca, en 1958. Ha publicado Palabras descalzas (1986), Como un sol nuevo (1994), El dolor del abandono (1995), El sueño del flojo (2000) y Las espinas del amor (2003), éste último publicado por la Dirección de Culturas Populares e Indígenas.